προκακούμαι

-όομαι, Α

υφίσταμαι κακώσεις εκ τών προτέρων («προκακωθέντες ἄλλαις ναυμαχίαις», Σχόλ. Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + κακῶ «βλάπτω, καταστρέφω, κακοποιώ»].